yəni şəkildəki kimi bir oyundur:
əsasən yüngül çəkili insanlar belə çıxır(çox vaxt uşaqlar), biraz ağır çəkililər(çox vaxt böyüklər) güləşənləri daşıyırlar.
bir vaxtlar(haradasa 10 il əvvəl) mən və əmioğlu, bibioğlularımızın belinə çıxıb dəvə güləşi edirdik. bu gün dənizə gedəndə isə, rollar dəyişdi- bibioğlunun əkiz uşaqların mən və əmioğlu çıxartdıq belimizə və "dəvə güləşi" etdik (ofc mənim belimdəki uşaq uddu -*) . hələ uşaqlar rusiyadan bura tətilə gəldiyi üçün bizim dildə az danışa bilirlər, deyirəm ki:
"rebyata, ti xoçiş paiqrat "dəvə güləşi"
o- "чё дявя гюляши?"
hələ oynayandan sonra adları qarışdırıb mənə deyir ki "давай поиграем онбиртуш(11tuş -*)"
nəysə, detallar heç, neçə saatdır gəlmişəm dənizdən, hələ də vaxtın nə qədər tez keçdiyini, bir vaxtlar belində "dəvə güləşi" oynadığımız adamların uşaqlarını belimizə alıb onlara "dəvə güləşi" oynatmağın qəribə gəldiyini düşündüm. hətta öz özümə zarafatca ad da qoydum bu vəziyyətə " dəvə güləşi paradoksu" -*. bu döngü yəqin ki, sonsuza qədər davam edəcək. görəsən gələcəkdə o əkizlər böyüdükdə və bizim uşaqlarımız olsa onları da belinə alıb "dəvə güləşi" oynadacaq? hətta yəqin onlar da qəribə hiss edib hal hazırda mənim düşündüklərimi düşünər. bəzi təcrübələrin(lap kiçik bir oyun da olsa) nəsildən nəsilə ötürüldüklərinin şahidi oldum, hətta prosesdə şəxsən iştirak etdikdə qəribə hiss edir adam.
məsələn arada o əkiz uşaqlarla futbol oynayanda, mən uşaq olanda onların atalarının öyrətdiyi bir fənd edirəm, deyirlər ki: "сян буну юйряндин хардан?"
missiyanı yerinə yetirirmişcəsinə deyirəm "ot papu"
1 şey daha aydın oldu mənim üçün, uşaq vaxtı, böyüklərin bizə öyrətdiyi şeyləri elə bilirdim anadangəlmə bilirlər, sən demə hal hazırda etdiyimiz, uşaqlara öyrətdiyimiz bəzi şeylər neçə illik ənənəni, tarixi daşıyırmış....